វិធីគ្រប់គ្រងសំណល់ដោយការដុតគឺជាវិធីមិនល្អទេ ព្រោះផលិតផលដែលកើតចេញពីការដុតនេះត្រូវបញ្ចេញចោលទៅក្នុងបរិយាកាស និងសេសសល់ក្នុងផេះ ។ ផលបានមកពីការដុតរួមមាន ធូលី ឧស្ម័នអាស៊ីត ចំហាយ លោហៈ និងសារធាតុគីមីពុល ( កាបូនឌីអុកស៊ីត ) ហើយផលិតផលទាំងនេះសុទ្ធតែអាចធ្វើឲ្យខូចបរិស្ថាន និងសុខភាពសាធារណៈ ។ ផេះដែលបានមកពីការដុតសំណល់មានលក្ខណៈពុលខ្លាំង ដោយសារតែវាមានលោហៈក្នុងកំហាប់ខ្ពស់ ។ ម៉្យាងទៀតការដុតសំណល់មានតម្លៃខ្ពស់ណាស់បើធៀបជាមួយនឹងវិធីគ្រប់គ្រងសំណល់ដោយការយកសំរាមទៅចាក់នៅកន្លែងចាក់សំណល់ ។

ការធ្វើកំប៉ុស្តកម្មផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ដូចជា ៖ កាត់បន្ថយមាឌសំណល់រឹង កាត់បន្ថយថ្លៃដដឹកជញ្ជូនទៅកាន់កន្លែងចោលសំណល់ បង្កើតការងារថ្មីៗបន្ថែមទៀត ធ្វើជាដីកំប៉ុស្ត ដែលមានអត្ថប្រយោជន៍ចំពោះផ្នែកកសិកម្ម ។

គេអាចវាស់កំលាំងរញ្ជួយផផែនដីដោយឧបករណ៍ម្យ៉ាងឈ្មោះថាវិចធឺ ដែលមានលេខក្រិតពី០ ដល់ ១២ ។ពេលណារញ្ជួយដីឡើងដល់គំនូសក្រិតលេខ១០ ជាគ្រោះមហន្តរាយអាចបំផ្លាញពិភពលោកទាំងមូលបាន ។

ប្រសិនបើយើងកាត់ផែនដីមួយគំនិត ហើយយកចំនិតនោះចេញ យើងឃើញផ្ទៃខាងក្នុងរបស់វាមានរាងជាស្រទាប់ផ្សេងៗ គ្នាព័ទ្ធជុំវិញស្នូល ។ ស្នូលនិងស្រទាប់កណ្តាលលរួមគ្នាមានកាំ៣៥០០គីឡូម៉ែត្រ ។ ស្រទាប់ព័ទ្ធជុំវិញ ស្រទាបដែលកណ្តាលជាសំបកផែនដី ។ ទីនេះជាកន្លែងដែលមនុស្សយើងរស់់នៅ ។ ស្រទាប់នេះមានកំរាស់ ១០០គីឡូម៉ែត្រ ។ ស្រទាប់ផ្សេងៗគ្នាទាំងអស់នេះ មានសីតុណ្ហភាពខុសគ្នា ពីស្រទាប់ក្រៅរហូតដល់ស្នូលខាងក្នុង ។

ទំនាញផែនដីជាផ្លែប៉ោមផ្លែស្វាយពេលទុំជ្រុះធ្លាក់ទៅលើដីឪពុករបស់នារីធ្វើអោយថូផ្កាធ្លាក់បែកលើកំរាលឥដ្ឋ ។ កុមារម្នាក់ស្រែកយំនៅពេលវាធ្លាក់ពីលើកង់ ។ ផ្លែប៉ោម ផ្លែស្វាយ ថូផ្កា និងកុមារបានធ្លាក់ទៅលើផែនដីទាំងអស់ ។ យើងឃើញថាគ្រប់វត្ថុទាំងអស់តែងតែធ្លាក់ទៅរកផែនដីដោយសារកំលាំងទាញមួយហៅថា “ទំនាញផែនដី” ។ កំលាំងទាញទៅរកផែនដី គេហៅថា “ទំនង់” ប្រសិនបើវត្ថុមួយមានទំងន់៥០គីឡូក្រាម វត្ថុនោះនិងមានទំទាញផែនដីស្មើនឹង ៥០គីឡូក្រាម ដែរ ។ យើងងាយស្រួលធ្វើបំលាស់ទីកៅអ្វីមួយដែលមាន “ម៉ាស” តូចនិង ទំងន់តិចជាងវត្ថុដែលមានម៉ាសធំ និងទំងន់ធ្ងន់ ។ ដូចនេះវត្ថុមានម៉ាសតូចងាយធ្វើបំលាស់ទីធ្វើជាងវត្ថុដែលមានម៉ាសធំ ។