សំណល់ទាំងនោះបង្កផលអាក្រក់ដូចជា ៖ សំណល់បំពុលមានឥទ្ធិពលបំពុលខ្លាំងទៅលើសារពាង្គកាយមានជីវីត ឬទៅលើកូនចៅជំនាន់ក្រោយដូចជា រមាស់ ក្អួត ខ្វាក់ភ្នែកការស្លាប់ និងកើតជម្ងឺផ្សេងៗ ។ ចំណែកឯសំណល់ប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់គឺអាចមានលទ្ធភាពបង្កគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាព ផាសុខភាព ឬបរិស្ថាន ។

ដើម្បីការពារសុខភាពសាធារណៈ និងបរិស្ថានទាំងមូលពីឥទ្ធិពលនៃសំណល់ យើងទាំងអស់គ្នាចាំបាច់ត្រូវគ្រប់គ្រងសំណល់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។

ការគ្រប់គ្រងសំណល់នៅកម្ពុជាមានលក្ខណៈដូចជា ៖ សំណល់រឹងប្រមាណ ១០%ត្រូវបានយកទៅកែច្នៃជាថ្មី ។ ពិតមែនតែវិធីនេះមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការកាត់បន្ថុយសំណល់ក្តី ក៏វានាំមកនូវបញ្ហាសុខភាព និងសុវត្ថិភាពដល់អ្នករើសសំណល់ទាំងនោះ ។ ការបែងចែកសំណល់ជាមុនដោយអ្នកចោលសំរាមតាមរយៈការប្រើធុង ឬបាវផ្សេងៗសម្រាប់វត្ថុខុសៗគ្នា ( កែវ លោហៈ ក្រដាស សំណល់ សរីរាង្គ… ) មុនពេលយកទៅចោលជាវិធីមួយដែលមានសុវត្ថិភាពជាងការរើសសំរាមនៅកន្លែងចាក់សំរាម ។

យើងអាចសម្គាល់សំណល់រឹងប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់តាមលក្ខណៈដូចជា ៖
• អាចឆាបឆេះ ( សារធាតុរំលាយជាច្រើនដែលប្រើនៅក្នុងឧស្សាហកម្មគីមី )
• អាចកូតស៊ី ( អាស៊ីតអាគុយ )
• អាចផ្ទុះ ឬមានប្រតិកម្មខ្លាំង ( ផូស្វរ )
• អាចចម្លងមេរោគ ( សំណល់មន្ទីរពេទ្យ ម្ជុលចាក់ថ្នាំ និងស្បៃរំរបួសដែលប្រើប្រាស់រួច ) ។

វីធីគ្រប់គ្រងសំណល់ នៅប្រទេសជាច្រើនការចាក់សំរាមនៅកន្លែងចាក់សំរាមគឺជាវិធីមូលដ្ឋានដែលគេប្រើប្រាស់សម្រាប់ចោលសំណល់រឹងពីទីក្រុង ។ ផ្ទុយពីការធ្វើកំប៉ុស្តកម្ម និងការដុត ការចាក់សំណល់ចោលនៅកន្លែងចាក់សំណល់ពុំតម្រូវឲ្យមានការវិនិយោគហិរញ្ញវត្ថុច្រើន ហើយពុំទាមទារកម្មករដែលមានជំនាញខ្ពស់ទេ ។ នៅកន្លែងចាក់សំណល់ គេចោលសំណល់ដោយផ្ទាល់នូវសំណល់រឹងពីទីក្រុង និងសំណល់ដែលសល់ពីការកែច្នៃជាថ្មី ពីកំប៉ុស្តកម្ម និងសំណល់ពីឡដុតសំណល់ ។ ការចោលសំណល់នៅកន្លែងចាក់សំណល់គឺជាដំណើរការដ៏សាមញ្ញបំផុត សំណល់ត្រូវយកទៅចាក់នៅកន្លែងចោលសំរាមដែលនៅទីនោះគេបង្ហាប់វាដោយត្រាកទ័រឈូសដី បន្ទាប់មកត្រូវចាក់ដីលុប ។ ការចាក់សំណល់នៅកន្លែងចាក់សំណល់អាចផ្តល់គ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាពសាធារណៈ ( កណ្តុរ រុយ ទឹកលេចចេញក្លិន …. ) និងបណ្តាលឲ្យមានការខូចខាតបរិស្ថាន ។ វិធីដែលមានប្រសិទ្ធភាពបំផុតដើម្បីចៀសវាងការខូចខាតបរិស្ថានគឺត្រូវត្រួតពិនិត្យទីតាំងនៃកន្លែងចាក់សំណល់និង បន្ថយឬទប់ស្កាត់នូវការបោះចោលសំណល់ពុល និងសំណល់ប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់នៅកន្លែងនោះ ។