សត្វសមុទ្រធ្វើបំលាស់ទីមានពីរយ៉ាងគឺដំណើរឆ្លងកាត់សមុទ្រដ៏ធំធេង និងដំណើរចេញពីសមុទ្រ រឺដំណើរចុះទៅសមុទ្រ ទៅរកលំនៅដើមទីទៃៗ ពីគ្នា ។ រៀងរាល់ល្ងាចមានសត្វសមុទ្ររាប់ពាន់ប្រភេទធ្វើដំណើរទៅរកទ្រនំរហូតដល់ព្រះអាទិត្យអស្តង្គតហើយសត្វទាំងនោះនិងធ្វើដំណើរមករកចំណីនៅព្រឹកស្អែកពេលព្រះអាទិត្យរះជាថ្មីម្តងទៀត ។ គេឃើញមានសត្វស្លាបទឹកទាំងហ្វូងៗបានធ្វើដំណើរជាង ២០ ០០០គីឡូម៉ែត្រពីតំបន់អង់តាកទិចទៅកាន់ខ្សែរង្វង់អាកទិចប៉ូលខាងត្បូង ។ ក្នុវខែកុម្ភៈ និងមីនាមានសត្វហ្វូក ភេរាប់រយពាន់ក្បាលធ្វើដំណើរទៅរកដីកោះ ។ ត្រីឆ្លាម អណ្តើកបានធ្វើដំណើរទាំងហ្វូងៗ ក្រោពីនេះមានត្រីស្បៃកា ត្រីសាឌីន ត្រីមិក ។ នៅរដូវបន្តពូជសត្វទាំងឡាយតែងធ្វើបំលាស់លំនៅទៅរកកន្លែងកំណើតដើមតាមសភាវគតិរបស់ខ្លួន ។ ត្រីបាឡែន និងត្រីសមុទ្រគ្រប់ប្រភេទបានធ្វើដំណើរឆ្លងមហាសមុទ្រទៅរកកន្លែងកំណើតដើមរាល់រដូវបន្តពូជ ។

ព្យុះកំបុតត្បូងមាន ព្យុះស៊ីក្លួន ព្យុះទីហ្វុង ។ ព្យុះទាំងនេះកើតមាននៅតំបន់សមុទ្រដែលមានសម្ពាធខ្សោយហើយបណ្តាលលអោយទីនោះផ្លាសប្តូរស្រទាប់ខ្យល់ក្នុងបរិយាកាស និងធ្វើអោយខ្យល់មានល្បឿនខុសពីធម្មតា ។ ល្បឿនខ្យល់អាចលឿនជាង ១២០គីឡូម៉ែត្រ ក្នុងមួយម៉ោង ។

នៅខាងក្នុងផ្ទះទឹកកកមានការរកក់ក្តៅខ្លាំងណាស់ ។ នេះជាភស្តុងតាងបង្ហាញពីការពិត ដែលជនជាតិអេស្គីម៉ូសាងឡើងនៅរដូវត្រជាក់ផ្នែកខាងក្នុងគេពាសដោយស្បែកសត្វ រន្ធនៅពាក់កកណ្តាលដោមដូចបង្អូចនេះធ្វើអោយខ្យល់នឹងពន្លឺអាចចេញចូលបាន ។ ពាក្យថាអេស្គីម៉ូ ជាប្រសិទ្ធិនាមដែលប្រទេសជិតខាងដាក់អោយមានន័យថា “អ្នកបរិភោគអាហារឆៅ” ។

សព្វថ្ងៃយើងប្រើភ្លើងអគ្គិសនី នេះជាក្តីសង្ឃឹមនិងជា ជ័យជំនះយ៉ាងធំធេងលើភាពងងឹតក្នុងសតវត្សកន្លងមក ។ នៅរវាង ១០០០ឆ្នាំ កន្លងមក ។ នៅរវាង១០០០ឆ្នាំ កន្លងមកមនុស្សបានប្រើគប់ភ្លើងសម្រាប់បំភ្លឺ ។ នៅយុគថ្ម គេប្រើចន្លុះ ក្រោយមកគេប្រើចង្កៀនប្រេង រឺខ្លាញ់ ។ នៅសតវត្សទី១ នៃគ្រិស្តសករាជគេប្រើទៀនធ្វើពីក្រមួនឃ្មុំ ។ ដោយឆ្លងកាត់រយៈពេលជាច្រើនរយឆ្នាំមកទៀតគេចេះច្នៃប្រឌិតដោយយកបញ្ចក់មកដាក់ពីក្រោយពន្លឺទៀន ដើម្បីជួយពង្រីកពន្លឺអោយកាន់តែធំទូលាយ ។ បច្ចុប្បន្នគេប្រើភ្លើងអគ្គិសនីយ៉ាងសំបូរបែបដោយគ្រាន់តែបើកនិងបិទកុងតាក់ទទួលពន្លឺបានយ៉ាងងាយបំផុត។

បច្ចុប្បន្ននេះមនុស្សយើងមានបទពិសោធន៍ និងមានការយល់ដឹងច្រើនពីទង្វើដំណើរតាមផ្លូវទឹក ។ ដោយយើងចេះធ្វើទូក នាវា កប៉ាល់ ។ មុននឹងឈានមកដល់សម័យទំនើបបែបនេះ មនុស្សបុរាណចេះធ្វើក្បួន មានទម្រង់ ប្លែកពីទូកដែលសម័យវិទ្យាសាស្ត្រប្រើសព្វថ្ងៃ ។ ក្បួនដំបូងកើតឡើងដោយការចងកំណាត់ឈើភ្ជាប់គ្នា ។ ក្បួនបែបនេះអាចធ្វើចលនាទៅមុខបានដោយគេដាក់បណ្តែតតាមកម្លាំងទឹកហូរ ឬរុញច្រានដោយឈើវែងដែលគេហៅថា ដងថ្នោល ។ ពួកគេចេះធ្វើក្បួនម៉្យាងទៀត ដោយពន្លាតស្បែកសត្វរុំព័ន្ធលើគ្រោងឈើ រឺឫស្សី ដែលមានរូបសណ្ឋានដូចទុក ។ ដោយឆ្លងកាត់ពេលវេលាជាច្រើនពាន់ឆ្នាំកន្លងមក មនុស្សចេះរចនា និងធ្វើការច្នៃប្រឌិតឱ្យឧបករណ៍ប្រើប្រាស់ទាំងនោះកាន់តែមានសោភ័ណ្ឌភាព និងកាន់តែស្រស់ស្អាតឡើង ។