ការខ្វះទឹក រឺជាទីដែលគ្មានភ្លៀងធ្លាក់អស់ពេលជាច្រើនខែ ឆ្នាំមកហើយ នោះគឺភាពរាំងស្ងួត ។ គេអាចកំណត់ណាមួយជាតំបន់រាំងស្ងួតបានតាមរយៈការវាស់ស្ទង់ពីកំរិតទឹកភ្លៀងគិតក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ ឃើញថាមានកំរិតទាប រឺមានភ្លៀងដោយកម្រ រឹគ្មានភ្លៀងធ្លាក់សោះដោយរាប់បញ្ជូលទាំងថ្ងៃធ្លាក់ព្រិល និងធ្លាក់ទឹកកកផង ។ នៅតាមតំបន់នីមួយៗគេអាចកត់ចំលងពីចំនួនទឹកភ្លៀងតាមរៀងរបស់ខ្លួន ។ ចំពោះកសិករយើងបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ពីភាពរាំងស្ងួតនេះ ។

ពេលមេឃជិតភ្លៀងយើងតែងមើលឃើញពន្លឺរត់ប្រដេញគ្នាផ្លេកៗ ។ ជាកាពិតណាស់ពន្លឹទាំងនេះជាបន្ទុកអគ្គិសនីបូក ប៉ះនឹងបន្ទុកអគ្គិសនីដក ទើបបណ្តាលអោយបែកចេញពន្លឺនេះឡើងតាមធម្មតាយើងហៅពន្លឺនេះថា “ផ្លេកបន្ទោរ” ។ពេលខ្លះផ្ទៃមេឃប្រមូលផ្តុំដោយពពកខ្មៅ រួចផ្ទុះចេញសួរសំលេងយ៉ាងខ្លាំងខ្ទ័រអស់មួយចំហៀងមេឃ សូរបែបនេះយើងហៅថា “ផ្គរលាន់” ការពព្ចោញសូរសំលេង និងពន្លឺដោយបន្ទុកអគ្គិសនីផ្ទុយគ្នានេះ អាចកើតឡើងរវាងពពក និងពពក ពពក និងដើមឈើ រឺពពកនិងផែនដីជាដើម ។ ជាទូទៅខ្មែរយើងហៅពន្លឺ និងសំលេងនេះថា “រន្ទះបាញ់” ។ រន្ទះភ្លើងកើតពីការស្រូបឆក់ដោយបង្កើតជាភ្លើងឡើង ។ កាលណាកំលាំងឆក់កើតមាននឹងដើមឈើ តែងឃើញបាញ់ត្រង់ដើមឈើនោះបែកចេញជាភ្លើងជួនកាលគ្រាន់តែធុំក្លិនឈ្ងៀម រឺហុយជាផ្សែងឡើង ។

ផែនទីផ្លូវទឹក ជាផែនទីមានលក្ខណៈពិសេសដែលគេអាចស្គាល់ឆក ឆ្នេរ ឈូងសារៈសំខាន់លើទីតាំងឆ្នេរ និងសញ្ញា ចរាចរណ៍នានាមាន ពោងបណ្តែតទង់សញ្ញា ជំររៅទឹក ផ្ទៃទឹក និងចរន្តទឹក ។ ចំណុចទាំងនេះមានការចាំបាច់ណាស់ចំពោះអ្នកដំណើរតាមសមុទ្រ រឺនាវិក ។ ផែនទីផ្លូវទឹកទាំងអស់ត្រូវបានតាក់តែងឡើងតាមបែបពិសេស ។ ផែនទីផ្លូវទឹកមានពីរប្រភេទ ដែលបង្ហាញពីឆ្នេរសមុទ្រ លំហសមុទ្រដែលគ្រប់គ្រងដោយប្រទេសណាមួយ ក្នុងលក្ខខណ្ឌច្បាប់និងសញ្ញាបង្ហាញផ្លូវនានានៅតាមមហាសមុទ្រ ។ ផែនទីចរាចរណ៍ផ្លូវទឹកបានកើតឡើងតាំងពីរសម័យបុរាណ ។ មនុស្សចេះប្រើប្រាស់នៅក្នុងសម័យចក្រភពក្រិច រ៉ូម ហើយបានបន្តប្រើរហូតមកដល់មជ្ឈឹមសម័យនេះទៀត តាមរយៈស្នាកស្នាមកំពង់ផែជាច្រើនកន្លែង ។ កំពង់ផែមានអាយុកាលចាស់ជាងគេ ចាប់ពីសតវត្សទី១៤មាននៅអ៊ីតាល់ ។ បច្ចុប្បន្នផែនទីនាវាចរាចរណ៍មានលក្ខណៈសុក្រិត និងត្រឹមត្រូវល្អប្រសើរជាងមុន ដោយមានអ្នកឯកទេសសមុទ្រចូលរួមផ្តល់ជាយោបល់ ។ ផែនទីប្រភេទនេះមានសារៈសំខាន់ណាស់សំរាប់ពួកនាវិក ដែលធ្វើដំណើរតាមនាវាតូចធំទាំងឡាយតាមផ្លូវសមុទ្រ ។

នៅក្នុងការគិតប្រមាណពីចំណុចដែលជាទីតាំងកប៉ាល់កំពុងស្ថិតនៅ គឺជាបញ្ហាចំបងមួយដែលជានិច្ចកាលនាវិកត្រូវតែគិតគូរ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ ឧបករណ៍ទី១ ដែលជួយបង្ហាញទិសក្នុងលំហ ជាឧទាហរណ៍នៅសតវត្សទី១៤ ពួកក្រិចបានប្រើឧបករណ៍នេះក្នុងការធ្វើចម្បាំងតាមសមុទ្រ ។ ក្រោយមកគេបានសំរួលអោយទៅជាសិចស្តង់ មានរាងដូចរង្វង់ភាសាអ៊ីតាលីហៅថា សេតូ និងហៅម៉្យាងថាកែវយឺត មានកញ្ចក់២ មួយផ្សំឡើងចំរុះ មួយទៀតអាចធ្វើចលនាបាន ។ កែវយឺតចង្អុលឆ្ពោះ ទៅព្រះអាទិត្យ បន្ទាប់មកគេធ្វើចលនាដោយត្រឡប់កញ្ចក់ចុះឡើង រហូតដល់ព្រះអាទិត្យមានចំនាំត្រឡប់ចូលមកក្នុងកែវយឺត ។ ក្នុងពេលវាស់ស្ទង់ម្តងៗ អ្នកឆ្លុះទទួលអារម្មណ៍ភ្ជាប់នឹងចំនាំងត្រឡប់នៃព្រះអាទិត្យ ពេលគេយល់ថាត្រូវហើយវាបង្ហាញចំណុចនឹងមួយដែលអ្នកឆ្លុះអាចពិនិត្យមើលទៅតាមកំរិតអង្សាតាមការរំកិលដៃរបស់កែវយឺតការប្រើរង្វាស់កំពស់ព្រះអាទិត្យបែបនេះអាចធ្វើអោយគេដឹងថាកប៉ាល់របស់គេស្ថិតនៅប៉ុន្មានអង្សាភាគខាងជើង រឺខាងត្បូងខ្សែអេក្វាទ័រ ។ ចំណែកពេលយប់គេឆ្លុះផ្កាយទិសខាងជើង រឺផ្កាយប៉ូល។

នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃសង្រ្គាមលោកលើកទីមួយ កប៉ាល់ធំៗត្រូវបានគេធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ កែច្នៃសម្រួលដល់ការហោះហើររបស់យន្តហោះចម្បាំង ។ កប៉ាល់ចម្បាំងជាច្រើនត្រូវធ្វើបំលាស់ប្តូរទាំងស្រុង ក្នុងការបង្ហាញអនុភាពក្នុងចម្បាំងជើងទឹក ។ អាកាសយានត្រូវការកន្លែងធំទូលាយរឺផ្នែកមុនលើបកប៉ាល់ទាំងមូល ។ គេបែងចែកផ្លូវហោះហើរជាបីផ្នែក ។ ផ្នែកខាងជាទីដែលយន្តហោះត្រូវចុះចតផ្នែកកណ្តាលជាទីដែលយន្តហោះត្រៀមហោះហើរ និងផ្នែកខាងមុខជាផ្លូវរត់មុនពេលហោះហើរ ។ គេត្រូវត្រួតពិនិត្យយន្តហោះគ្រប់ចំណុច មុនពេលហោះហើរ ។ ដូចនេះទោះបីកប៉ាល់ខ្នាតធំដាច់គេ មានអានុភាពខ្លាំង និងមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុង ការវាយលុកយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាច់ខាតត្រូវមានកម្លាំងហែហមការពាររាល់ការវាយបកពីនាវាមុជទឹក របស់សត្រូវ ។