អំបិល ជាគ្រឿងផ្សំម៉្យាងអាចរក្សាម្ហូបទុកបានយូរ ។ បរិមាណអំបិលគេទទួលបានខុសគ្នា ទៅតាមសមុទ្រផ្សេងគ្នាពី២០គីឡូម៉ែត្រគូប ។ គេទទួលបានអំបិលតាមវិធីធ្វើម៉្យាងដែលយើងមើលឃើញហាក់ដូចងាយស្រួលដោយគ្រាន់តែបង្ហូតទឹកសមុទ្រក្រោមកំដៅថ្ងៃ និងខ្យល់ ។ ការដ្ឋានអំបិលច្រើនធ្វើនៅតាមតំបន់ជាប់មាត់មនុស្សដោយគេស្ថាបនាអាងទឹក ងាយស្រួលក្នុងការបញ្ចេញបញ្ចូលទឹកសមុទ្រទៅក្នុងស្រែ ។ ពេលទឹកជោរគេចំហរទ្វារទឹក ហើយគេបិទទ្វារទឹកនោះវិញពេលទឹកនាច ។ ក្រោយពីបង្ហូតអស់រយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ គេឃើញមានអំបិលដុះនៅបាតស្រែ ។ លក្ខខណ្ឌអាកាសធាតុមានសារៈសំខាន់ណាស់ចំពោះការដ្ឋានស្រែអំបិល ។ នៅរដូវគ្មានភ្លៀងឆ្លាក់ ធាតុអាកាសល្អមានខ្យល់ និងកំដៅគ្រាប់គ្រាន់ជាអំណោយផលសម្រាប់ផលិតអំបិល ។ នៅប្រទេសកម្ពុជាយើងមានការដ្ឋានស្រែអំបិលមួយកន្លែងនៅខេត្តកំពត ។ រៀងរាល់ឆ្នាំស្រែអំបិលបានផ្តល់អំបិលរាប់រយតោន ដែលអាចឆ្លើយតបនិងតំរូវការរបស់ប្រជាជនយើង ។

អស់រយៈពេលជាច្រើនលានឆ្នាំកន្លងមក នៅលើពិភពលោក មានទ្វីបធំទូលាយមួយ នៅអឌ្ឍគោលខាងត្បូងដែលលអ្នកវិទ្យាសាស្រ្តហៅថា “ទ្វីប” ។ ទ្វីបអាព្រិច អាមេរិចខាងត្បូង អូស្រ្តាលី និងប្រទេសឥណ្ឌាបានបែកចេញពីគ្នា និងធ្វើចលនាបន្តិចម្តងៗទៅភាគខាងជើង ។ ភ្នំហិមាល័យមានទម្រង់ភ្ជាប់ប្រទេសឥណ្ឌាទៅនឹងទ្វីបអាស៊ី ។ ហើយមួយផ្នែកទៀតនៃទ្វីបនេះនៅរក្សាលំនឹងដដែលគឺទ្វីបអង់តាទិច ។

នៅថ្ងៃទី ១៦ ខែកក្កដា ឆ្នាំ ១៩៦៩ យានអាវកាស របស់អាមេរិកបានចុះចតនៅលើឋានព្រះចន្ទ ។ នៅក្នុងរយៈពេល២១ថ្ងៃ នៃបេសកកម្មរបស់អាកាសយានិកអាមេរិកនៅលើឋានព្រះចន្ទ លោក នេល អាមស្រ្តង បានបង្កើតអោយមានស្នាមជើងលើផ្ទៃព្រះចន្ទក្នុងសភាពមួយយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់ ។ នៅលើមុខកញ្ជាក់ទូរទស្សន៍ផែនដីបានបង្ហាញទ្រង់ទ្រាយឡើងធ្វើអោយអារម្មណ៍ពួកគេរំភើប និងរំជួលចិត្ត វាជាអង្គធាតុមួយអណ្តែតឡើងក្នុងបរិយាកាសកណ្តាលលំហមេឃ ។

សត្វមានបែបផែនរស់នៅខុសពីមនុស្សដោយសត្វមានសុភាវគតិ តែមនុស្សមានញ្ញាណ ។ បច្ចុប្បន្ននៅក្នុងសង្គមមនុស្សមានការរីកចំរើនយ៉ាងខ្ពស់ហួសពីការស្មាន ។ មនុស្សជានិច្ចកាលមានជំនឿក្នុងអារម្មណ៍ថា ការគោរពជីវិត ការកើត ចាស់ ឈឺស្លាប់របស់មនុស្សមានអាថ៌កំបាំង ។ មនុស្សបុរេប្រវត្តិដែលរស់នៅលើពិភពលោកពីមុនមានចិត្តឃោរឃៅនិងមានមហិច្ឆតាតែអារម្មណ៍របស់ពួកគេទាំងនេះ និងប្រែប្រួលទៅវិញដូចជាការភ័យខ្លាច សេចក្តីសង្ឃឹម និងការសប្បាយរីករាយ ។ នៅប្រហែល ៣៥០០០ឆ្នាំ កន្លងមកមនុស្សជំនាន់នោះចេះតាក់តែងល្អាងដោយរូបគំនូរ និងចំលាក់ថ្ម ។ ពួកគេមានជំនឿថាវត្ថុទាំងនោះជួយការពារ និងនាំសំណាងល្អអោយពួកគេមុនពេលចេញទៅប្រម៉ាញ់ ។ គេបានរកឃើញល្អាងល្អដាច់គេជាច្រើននៅតំបន់ពីរេនេះ នៅចន្លោះប្រទេសបារាំង និងអេស្ប៉ាញ ។ នៅឆ្នាំ ១៩៤០ សិស្សមួយក្រុមបានរកឃើញផ្ទាំងគំនូរល្អឆើតឆាយក្នុងល្អាងមួយកន្លែងឈ្មោះឡាស្កូ ដែលមានអាយុកាល ១៧ ០០០ឆ្នាំ និង១៣០០០ឆ្នាំមុនគ.ស ។

ទីក្រុង ជាសហគមន៍ធំជាងភូមិ ។ ប្រព័ន្ធគមនាគមន៍នៅទីក្រុងមិនមែនបម្រើតែសេចក្តីត្រូវការចំពោះមនុស្សរស់នៅក្នុងក្រុងប៉ុណ្ណោះទេ តែវាក៏បម្រើ សេចក្តីត្រូវការ ដល់អ្នករស់នៅជនបទផងដែរ ។ នៅក្នុងទីក្រុងមានអគារខ្ពស់ៗ រថឈ្នួលគ្រប់ប្រភេព ក្រៅពីនេះមានសាលារៀន សាកលវិទ្យាល័យ មន្ទីរពេទ្យ ផ្សារធំៗ ស្ថានីយពន្លត់អគ្គីភ័យរោងចក្រ សារមន្ទីរ ។ ក្រុងខ្លះមានអាកាសយានដ្ឋាន ក្រុងខ្លះមានឆ្នេរសមុទ្រ ហើយក្រុងខ្លះទៀតជាមជ្ឈមណ្ឌលទេសចរណ៍ ។ ទីក្រុងមានអាកាសធាតុមិនបរិសុទ្ធដូចជនបទទេ ។ ជនបទ និងទីក្រុងត្រូវតែមានទំនាក់ទំនងគ្នាជានិច្ច ព្រោះប្រជាជនតែងធ្វើដំណើររចេញចូលប្រកបរបរទទួលទាន រកការងារធ្វើសំរាកក្នុងមន្ទីរពេទ្យ ។ ភ្នំពេញជារាជធានី និងជាមជ្ឈមមណ្ឌលវប្បធម៌របស់ប្រទេសកម្ពុជា ។