ទឹកសមុទ្រថ្លាល្អណាស់ ប៉ុន្តែពណ៌ផ្ទៃមុខខាងលើទាក់ទងទៅនឹងចំណាំពីផ្ទៃមេឃ ។ ដូច្នេះបើផ្ទៃមេឃពណណ៌ប្រផេះនោះផ្ទៃទឹកសមុទ្រក៏មានពណ៌ប្រផេះដែរ ។ ប៉ុន្តែបើជម្រៅទឹកកាន់តែជ្រៅពណ៌ប្រែប្រួលពីខ្មៅស្រអាប់ទៅពណ៌ស្វាយបន្តិចម្តងៗ ។ ការប្រែប្រួលទាំងនេះបណ្តាលពីពន្លឺព្រះអាទិត្យធ្វើអោយមានការផ្លាស់ប្តូរពណ៌បន្តិចម្តងៗទៅតាមជម្រៅទឹក ។ នៅក្នុងជម្រៅពី១២០ម៉ែត្រដល់១៥០ម៉ែត្រ ជីវិតរុក្ខជាតិនៅក្នុងសមុទ្រមានពណ៌បៃតង លឿង និងក្រហម ។ នៅជុំវិញជម្រៅ ៥០០ម៉ែត្រ គឺបាត់ពណ៌ខៀវ និងពណ៌ស្វាយ ហើយបើជ្រៅជាង៨០០ម៉ែត្រ គឺសមុទ្រមានសភាពងងឹត ។

អេស៊ីបបុរាណយកឈើធ្វើទូក ប៉ុន្តែឈើនោះជាប្រភេទរុក្ខជាតិម៉្យាង ដើមស្តោតស្រាលអណ្តែតទឹក មានដុះច្រើននៅលើទឹកដីប្រភេទនេះ ។ ពួកគេយកដើមរុក្ខជាតិទាំងនោះចងជាបាច់បង្កើតជាទូកឡើង ។ ទូកធ្វើចលនាទៅមុខដោយចែវនឹងចង្វា រឺដងថ្លោល ។ បច្ចុប្បន្នទូកបុរាណប្រភេទនេះគេឃើញមានប្រើនៅកន្លែងមួយឆ្ងាយពីប្រទេសអេស៊ីបរាប់ពាន់គីឡូម៉ែត្រគឺបឹងទីទីកាកា នៅចន្លោះប្រទេសប៉េរូ និងប៉ូលីរីនៅក្នុងទ្វីបអាមេរិកខាងត្បូង ។

នៅស.វទី១៤ នៃគ.សមានសំពៅនេសាទជនជាតិប៉ទុយហ្គេជាច្រើន និងប្លែកៗគ្នាបានបង្ហាញខ្លួននៅលើសមុទ្រមេឌីទែរ៉ានេ ប៉ុន្តែសំពៅទាំងនោះភាគច្រើនជាសំពៅស្រាវជ្រាវ ។ ក្រុមលោកក្រិស្គុគូបឡុំមានលោកពីនតា និងនីណា ជាអ្នកបញ្ជា សំពៅទីទៃពីគ្នា ។ សំពៅម៉ាទីន អាឡូសូ ពីនសុន ដឹកនាំមើលការខុសត្រូវដោយលោកពីនតា និងសហការី ២៥នាក់ ។ សំពៅនេះមានក្តោងបណ្តោយប្រហែល ១៨ម៉ែត្រ ដល់២៣ម៉ែត្រ និងទទឹង ៥ម៉ែត្រ ដល់៧.៥ម៉ែត្រ ។ ចំណែកនីណាមើលការខុសត្រូវលើសំពៅមួយទៀតមានសហការី២០នាក់ ដែលមានក្តោងរាងត្រីកោណមានជ្រុង ២១ម៉ែត្រ និង៦ម៉ែត្រ ។ ចំណែកសំពៅមួយទៀត មើលការខុសត្រូវរួមដោយលោកគ្រិស្តុបគូឡុំ ។ សំពៅសាន់ តាម៉ារីយ៉ា ក្តោងមានបណ្តេយ ២៣.៧ម៉ែត្រទទឹង ៧.២មានសហការី ៣៩នាក់ ។ សំពៅទាំងនោះបានធ្វើដំណើរលើចំងាយផ្លូវដ៏វែងឆ្ងាយ ។ ដោយសំណាងអាក្រក់សំពៅសាន់តា ម៉ារីយ៉ាបានលិចនៅយប់ថ្ងៃទី២៤ ធ្នូ ឆ្នាំ ១៤៩២ នៅក្បែរឆ្នេរហ៊ីស៉្បា នីយ៉ូឡា ដោយបច្ចុប្បន្នគេដឹងថាគឺកោះហៃទី ។

នាវាមុជទឹក ជានាវាសំរាប់ធ្វើចលនាក្នុងជម្រៅទឹកសមុទ្រ ប៉ុន្តែដោយបច្ចេកទេសមិនទាន់រីកចំរើន នាវាមុជទឹកផលិតដំបូងអាចប្រើដែរតែមានរយៈពេលខ្លីមិនដូចនាវាមុជទឹកក្នុងសម័យឧស្សាហកម្មរីកចំរើនឡើយ ។ នាវាមុជទឹកលើកដំបូងផលិតដោយដាវីដប៊ូស្នែល និងរ៉ូប៊ីតហ្វុលតុន ជនជាតិអាមេរិកនៅចុងសតវត្សទី១៧ ។ នាវាមុជទឹករបស់លោកហ្វុលតុនមានគ្រោងឈើដូចគ្នានឹងទូកទាំងស្រុង ដោយមានស្លាបចក្រនៅខាងក្រោយ និងមានក្តោងពីរ ។ គាត់ហៅនាវានោះថាសត្វសមុទ្រ ។

ការខ្សោះជាតិនៅចំពោះមុនពេលនេះ គេមិនមែនសំដៅលើអ្នកជំងឺរាកទេ ។ គ្រោះថ្នាក់ចំបងគឹការខ្សោះជាតិទឹកដោយសរីរាង្គ យើងហាលនៅក្រោមកំដៅថ្ងៃ និងស្ងួតបំពង់ស្រេចទឹក ក្រោយឧបទ្ទវេហេតុលិចកប៉ាល់ ។ ទឹកសមុទ្រមានជាតិប្រៃអាចធ្វើឱ្យយើងធូរស្រាលតែមួយរយៈពេលជាបណ្តោះអាសន្នប៉ុណ្ណោះ ។ នៅថ្ងៃ ២៤ ខែសីហា ១៩៥២ ជាភស្តុតាងបង្ហាញពីការសង្រ្គោះជីវិតដោយកង្វះអាហារ និងទឹករបស់វេជ្ជបណ្ឌិតបារាំងម្នាក់ឈ្មោះអាឡានបុមលបាដ ដែលចេញពីតំបន់កាសាប្លង់កា ឆ្នេរសមុទ្រនៃប្រទេសម៉ារ៉ុក ដោយជិះពោងសង្រ្គោះ គ្មានឧបករណ៍ទាក់ទង និងកង្វះអាហារ ។ គាត់ស៊ីត្រីឆៅ ប្លង់តុងអាហារ និងផឹកទឹក៣ រឺ៤ តំណក់សល់ពីកប៉ាល់ រវាងបីបួនថ្ងៃក្រោយលិចកប៉ាល់ ។ ក្រៅពីនេះគាត់ផឹកទឹកសមុទ្រតិចជាងមួយលីត្រក្នុងមួយថ្ងៃ ។ នៅថ្ងៃ ២៣ ធ្នូគាត់អណ្តែតមកដល់កោះកាណាវី ដោយស្រុកទម្ងន់២០គីឡូក្រាម ។ ដោយឈឺចុកចាប់ក្បាល និងក្រពះ ។ អ្នកជំនាញខាងសមុទ្របានប្រាប់ថា ដើម្បីចៀសវាងការខ្សោះជាតិទឹក ត្រូវចៀងវាងការចេញញើសច្រើន និងតមគ្រឿងស្រវឹង ។ យើងត្រូវពាក់ខោវអាវសើមរាល់ថ្ងៃ ។ ចំណែកស្ករដុំ ស្ករគ្រាប់ ចំណីមានជាតិផ្អែមជាអាហារយ៉ាងប្រសើរ ចំពោះអ្នកខ្សោះជាតិទឹក ។