នៅក្នុងការគិតប្រមាណពីចំណុចដែលជាទីតាំងកប៉ាល់កំពុងស្ថិតនៅ គឺជាបញ្ហាចំបងមួយដែលជានិច្ចកាលនាវិកត្រូវតែគិតគូរ ដោយយកចិត្តទុកដាក់ ។ ឧបករណ៍ទី១ ដែលជួយបង្ហាញទិសក្នុងលំហ ជាឧទាហរណ៍នៅសតវត្សទី១៤ ពួកក្រិចបានប្រើឧបករណ៍នេះក្នុងការធ្វើចម្បាំងតាមសមុទ្រ ។ ក្រោយមកគេបានសំរួលអោយទៅជាសិចស្តង់ មានរាងដូចរង្វង់ភាសាអ៊ីតាលីហៅថា សេតូ និងហៅម៉្យាងថាកែវយឺត មានកញ្ចក់២ មួយផ្សំឡើងចំរុះ មួយទៀតអាចធ្វើចលនាបាន ។ កែវយឺតចង្អុលឆ្ពោះ ទៅព្រះអាទិត្យ បន្ទាប់មកគេធ្វើចលនាដោយត្រឡប់កញ្ចក់ចុះឡើង រហូតដល់ព្រះអាទិត្យមានចំនាំត្រឡប់ចូលមកក្នុងកែវយឺត ។ ក្នុងពេលវាស់ស្ទង់ម្តងៗ អ្នកឆ្លុះទទួលអារម្មណ៍ភ្ជាប់នឹងចំនាំងត្រឡប់នៃព្រះអាទិត្យ ពេលគេយល់ថាត្រូវហើយវាបង្ហាញចំណុចនឹងមួយដែលអ្នកឆ្លុះអាចពិនិត្យមើលទៅតាមកំរិតអង្សាតាមការរំកិលដៃរបស់កែវយឺតការប្រើរង្វាស់កំពស់ព្រះអាទិត្យបែបនេះអាចធ្វើអោយគេដឹងថាកប៉ាល់របស់គេស្ថិតនៅប៉ុន្មានអង្សាភាគខាងជើង រឺខាងត្បូងខ្សែអេក្វាទ័រ ។ ចំណែកពេលយប់គេឆ្លុះផ្កាយទិសខាងជើង រឺផ្កាយប៉ូល។

នៅក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃសង្រ្គាមលោកលើកទីមួយ កប៉ាល់ធំៗត្រូវបានគេធ្វើការផ្លាស់ប្តូរ កែច្នៃសម្រួលដល់ការហោះហើររបស់យន្តហោះចម្បាំង ។ កប៉ាល់ចម្បាំងជាច្រើនត្រូវធ្វើបំលាស់ប្តូរទាំងស្រុង ក្នុងការបង្ហាញអនុភាពក្នុងចម្បាំងជើងទឹក ។ អាកាសយានត្រូវការកន្លែងធំទូលាយរឺផ្នែកមុនលើបកប៉ាល់ទាំងមូល ។ គេបែងចែកផ្លូវហោះហើរជាបីផ្នែក ។ ផ្នែកខាងជាទីដែលយន្តហោះត្រូវចុះចតផ្នែកកណ្តាលជាទីដែលយន្តហោះត្រៀមហោះហើរ និងផ្នែកខាងមុខជាផ្លូវរត់មុនពេលហោះហើរ ។ គេត្រូវត្រួតពិនិត្យយន្តហោះគ្រប់ចំណុច មុនពេលហោះហើរ ។ ដូចនេះទោះបីកប៉ាល់ខ្នាតធំដាច់គេ មានអានុភាពខ្លាំង និងមានប្រសិទ្ធិភាពក្នុង ការវាយលុកយ៉ាងណាក៏ដោយ ដាច់ខាតត្រូវមានកម្លាំងហែហមការពាររាល់ការវាយបកពីនាវាមុជទឹក របស់សត្រូវ ។

នៅនិទាឃរដូវ សីតុណ្ហភាពឡើងខ្ពស់បានធ្វើឱ្យដុំទឹកកកដែលគ្របដណ្តប់ប៉ូលទាំងពីរចាប់ផ្តើមរលាយមុខលើ ។នៅក្នុងរយៈពេលនោះផ្ទាំងទឹកកកធំៗ បានបាក់រអិលធ្លាក់មកក្រោមថ្មីៗ ។ នៅថ្ងៃ ១៤ដល់១៥ ខែមេសា ឆ្នាំ ១៩១២មានកប៉ាល់ទេសចរមួយគ្រឿងបានធ្វើដំណើរទៅកាន់ទៅក្រុងញូយ៉ក ។ កប៉ាល់ទេសចរខ្នាតធំមួយគ្រឿងនោះមានឈ្មោះថាទីតានិក បានទៅបុកផ្ទាំងទឹកកកមួយធ្វើឱ្យកប៉ាល់នោះធ្លាយប្រហោងយ៉ាងធំ “ក្រោយពីកប៉ាល់ធ្លាយអស់រយៈពេលមិនដល់៣ម៉ោង ផង ទីតានិកបានលិចបាត់នៅក្នុងសមុទ្ររដោយនាំយកជីវិតមនុស្ស១៥០០នាក់ទៅជាមួយផង ។

ខ្យល់រដូវជាខ្យល់ផ្លាស់ប្តូរទិសដៅដូចជាខ្យល់ជំនោរ និងខ្យល់មូសុងដែរ ។ ខ្យល់មូសុងជាខ្យល់ជំនោរមួយយ៉ាងធំ ដែលបក់មកពីតំបន់ចន្លោះទ្វីប និងមហាសមុទ្រហើយនាំអោយកើតជារដូវមកជាមួយផង ។ នៅតំបន់មហាសមុទ្រឥណ្ឌាខ្យល់មូសុងបក់មកពីទិសឦសាន គឺពីតំបន់ទ្វីបទៅមហាសមុទ្រជាមូសុងទ្វីបមានរដូវរងា ។ ខ្យល់ដែលបក់ពីទិសនិរតីពីសមុទ្រនៅកាន់ដីទ្វីបជាងមូសុងសមុទ្រ មានរដូវក្តៅ ។ ដូចនេះលទ្ធផលនៃបំលាស់ប្តូរទទួលបានគឺ រដូវប្រាំងនិងរដូវវស្សា ។ ខ្យល់អចិន្ត្រៃយ៍ រឺខ្យល់មិនផ្លាស់ប្តូរ គឺខ្យល់ដែលបក់តាមទិសដៅតែមួយពេញមួយឆ្នាំ ។ ខ្យល់នោះបក់មកពីខ្សែត្រូពិចខាងជើងនិងត្រូពិចខាងត្បូងឆ្ពោះទៅកាន់ខ្សែអេក្វាទ័រដូចគ្នា ។ ប្រភេទខ្យល់ទាំងពីរនេះហើយដែលជួយនាវិកជនជាតិអឺរ៉ុបអោយបានមកដល់អាមេរិកកណ្តលរួមទាំងលោកគ្រិស្តុបកូឡុំនៅរដូវក្តៅក្នុងឆ្នាំ ១៤៩២ ។ ខ្យល់នេះមានសារសំខាន់ណាស់សំរាប់ពួកនាវិកដើរក្នុងលំហរសមុទ្រ ដែលអាចអោយគេដឹងពីទិសដៅ និងល្បឿនរបស់វាយ៉ាងច្បាស់ ។

ពពកជាដុំម៉ាសទឹក រឺជាសំណុំភាគល្អិតនៃទឹក រឺចំហាយទឹក ដែលកើតពីរំហួតទឹកទៅក្នុងបរិយាកាស ។ ពពកទាបស្ថិតនៅកំពស់ប្រមាណ ២៤០០ម៉ែត្រ ពីផ្ទៃដីចំណែកកំពស់មធ្យម គឺ២៤០០ម៉ែត្រ ទៅ៦០០ម៉ែត្រ និងខ្ពស់បំផុត ១២០០០ម៉ែត្រ ។ ពពកដែលគេមើលឃើញស្ថិតក្នុងលំហយ៉ាងខ្ពស់ ជាពពកទ្រុងទ្រាយដូចស្បៃ ពពកស្រកានាគ និងពពកមួយបែបទៀតមានសណ្ឋានថ្លាដូចកែវស្ថិតក្នុងមណ្ឌលអាកាសស្ងប់ នៅពេលណាពពកទាំងអស់រសាត់មកផ្តុំបញ្ជូលគ្នាបង្កើតបានជាទឹក ។ មុនពេលភ្លៀងធ្លាក់គេមើលឃើញពពកមានពណ៌ប្រផេះ រឺពណ៌ខ្មៅស្ថិតនៅទាបបំផុត ពពកបែបនេះជាតំណក់ទឹករឺជាទឹកកក ។ ចំណែកពពកម៉្យាងទៀតដែលធ្វើចលនាត្របាញ់បញ្ចូលគ្នាធ្វើអោយងងឹតមេឃរឺធ្វើអោយមានភ្លៀងរលីមជាប់គ្នាឥតដាច់ជាច្រើនថ្ងៃ ធាតុអាកាសបែបនេះ ចំហាយព្យុះដែលខ្យល់បានបក់នាំមកលើតំបន់ណាមួយ ។