កំប៉ុស្តកម្មគឺជា ការបំបែកធាតុជីវៈនៃសំណល់សរីរាង្គនានាដូចជាសំណល់ផ្ទះបាយ សំណល់កសិកម្មក្រោមការត្រួតពិនិត្យ និងដោយគ្មានវត្តមានខ្យល់ដើម្បីបំលែងឲ្យទៅជាជីកំប៉ុស្ត ។

វិធានការដើម្បីកាត់បន្ថយសំណល់គឺ ៖
• ចៀងវាងប្រើប្រាស់ផលិតផលដែលផលិតសំរាមច្រើនដូចជា ក្រដាស កែវជ័រ ចានជ័រ ពិសេសថង់ផ្លាស្ទិច ។
• បន្ថយបរិមាណសំណល់រឹងនៅគេហដ្ឋានតាមរយៈការប្រើប្រាស់ផលិតផលដែលបន្ថយសំណល់ ។
• សំណល់លំនៅដ្ឋានភាគច្រើនអាចកែច្នៃជាថ្មីបាន
• ការប្រើប្រាស់ឡើងវិញគឺប្រើប្រាស់របស់ក្នុងគោលដៅផ្សេងពីគោលដៅដើម ។ ការប្រើប្រាស់ឡើងវិញអាចចៀសវាងការបញ្ចេញសំណល់ចោលទាំងស្រុង ។
• ការធ្វើជីកំប៉ុសពីសំណល់សរីរាង្គដូចជាសំណល់បន្លែ ផ្លែឈើ សំបកដូង សំបកពង់មាន់ជាដើម ។ កំប៉ុស្តកម្មអាចកាត់បន្ថយសំណល់រឹងសរីរាង្គដែលត្រូវចាក់ចោល ។ ជីកំប៉ុស្តដែលផលិតបានអាចយកទៅប្រើក្នុងការដាំដំណាំ ។
• កុំចោល ឬដុតសំណល់រឹងតាមផ្លូវ ក្បែរផ្ទះ ។

សំបកផែនដីមានរាងជាស្រទាប់ៗ ។ មួយមានប្រយោង ដែលធ្វើអោយវត្ថុក្តៅក្នុងឈ្នូលផែនដីផ្ទុះចេញមកចេញពីសំបកផែនដីបែបនេះ ហៅថាបន្ទុះភ្នំភ្លើង ។ នៅជុំវិញមហាសមុទ្របាស៊ីភិចមានភ្នំភ្លើងដែលកើតឡើងបន្តគ្នាជាច្រើនគេហៅថា “ខ្សែនៃបន្ទុះភ្នំភ្លើង” ។

ផែនដីមានរាងមូលដូចអេលីបសូអ៊ីតហើយប៉ូលទាំងពីរជាបាត ។ មួយជុំខ្សែអេក្វាទ័រមានប្រវែង ៤០០៧៦គីឡូម៉ែត្រចំណែកមួយជុំខ្សែបណ្តោយមានប្រវែង៤០០០៧គីឡូម៉ែត្រ ។ ផ្ទៃដណ្តាប់ជុំវិញផែនដីមានទំហំ ៥១០ ១០០ ០០០គីឡូម៉ែត្រការេ ។ ផ្ទៃដីផុសមាន ១៤៩ ៤០០ ០០០ គីឡូម៉ែត្រការេ ត្រូវជា ២៩% និងផ្ទៃសមុទ្រមាន ៣៦០ ៧០០ ០០០គីឡូម៉ែត្រការេ ត្រូវជា៧១% ។ពីផែនដីទៅព្រះចន្ទមានចំងាយ ៣៨៤ ៣៦៥ គីឡូម៉ែត្រ ។

សំណល់ទាំងនោះបង្កផលអាក្រក់ដូចជា ៖ សំណល់បំពុលមានឥទ្ធិពលបំពុលខ្លាំងទៅលើសារពាង្គកាយមានជីវីត ឬទៅលើកូនចៅជំនាន់ក្រោយដូចជា រមាស់ ក្អួត ខ្វាក់ភ្នែកការស្លាប់ និងកើតជម្ងឺផ្សេងៗ ។ ចំណែកឯសំណល់ប្រកបដោយគ្រោះថ្នាក់គឺអាចមានលទ្ធភាពបង្កគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងរដល់សុខភាព ផាសុខភាព ឬបរិស្ថាន ។