បណ្ដុំប្រជាជន តំបន់ឆ្នេរខាងកើតនៃទ្វីអាស៊ី គឺ តំបន់នេះលាតសន្ធឹងពីទំនាប់ចិនភាគខាងជើងរហូតដល់វៀតណាម រួមមានទាំងភីលីពីននិងឥណ្ឌូនេស៊ីផង ប្រមូលផ្ដុំមនុស្សជាង ១.៧ ពានលាននាក់លើផ្ទៃដីប្រមាណ៥.៧ លាន/គម២ ។ នៅតាមជនបទមានដង់ស៊ីតេបំផុតជៅ ៥០០ នាក់/គីឡូម៉ែត្រការ៉េ ត្រង់ទំនាបចិនភាគខាងជើងនិងជាង ១០០០ នៅតាមដងស្ទឹងគុជ (ទន្លេស៊ីជាំង) ។ នៅតាមបណ្ដុំក្រុងធំៗ មានមនុស្សច្រើនចលាននាក់ដូចជាតូក្យូ (៣០លាននាក់) សាងហៃ (១៥លាននាក់ ) ប៉ីជីន ឬ ប៉េកាំង (១២លាននាក់) សេអ៊ូល (១២លាននាក់) ធៀបជិន ( ១០លាននាក់ ) …។ មេកាឡូប៉ូល លាតសន្ធឹងតាមបណ្ដាយឆ្នេរភាគខាងត្បូងកោះហុងស្បូ ពីតូក្យូដល់ភូគូអូកា ( កោះគ្យូស្យ៊ូ ) ប្រមូលផ្ដល់មនុស្សប្រមាណជាង ១០០លាននាក់ ។ ជប៉ុន កូរ៉េខាងត្បូង និងតៃវ៉ាន មានប្រជាជនក្រុងច្រើន ចំណែកចិន និងវៀតណាម មានប្រជាជនបទច្រើននៅឡើយ ។

សង្វាក់កំណើនប្រជាជនខុសៗគ្នា នាំមកនូវផលវិបាកគឺ ៖
• ឪ្យផលធៀបរវាងតំបន់ប្រជាជនធំៗ មានការប្រែប្រួល
• ការអភិវឌ្ឍមិនមានភាពសើ្មគ្នា …។

ពន្យល់ពាក្យ
• ភាពចំណាស់នៃប្រជាជន ប្រជាជនដែលមានអាយុវែង
• លទ្ធភាពបង្កកំណើត ជាចំនួនជាមធ្យមដែលស្រ្ដីម្នាក់អាចបង្កើតបានដំណាក់បន្តពូជ
• អត្រាកំណើនធម្មជាតិ គឺជាកើនឡើងតានបែបធម្មជាតិ ។

របបប្រជាសាស្រ្ដប្រពៃណីនិងប្រជាសាស្រ្ដទំនើប មានលក្ខណៈខុសគ្នាដូចជា ៖
ក. របបប្រពៃណី
• អត្រាកំណើនធម្មជាតិមានកម្រិតទាបព្រោះជាតិប្រមាណនិងមរណៈប្រមាណខ្ពស់ដូចគ្នា
• អត្រាជាតិប្រមាណខ្ពស់ ព្រោះនៅជំនាន់នោះគេមិនបានយល់ដឹងអ្វីទៅជាប្រមាណខ្ពស់ ហើយគូស្រករក៏បង្កើតកូនដោយចៃដន្យមិនមែនផែនការគ្រួសារ ហើយគូរស្រករក៏បង្កើតកូនដោយចៃដន្យមិនមែនតាមប្រាថ្នាឡើយ ។
• មរណប្រមាណខ្ពស់ព្រោះជំនាន់នោះ រស់នៅតាមបែបធម្មជាតិនិងមានជំងឺរាតត្បាត និង វេជ្ជសាស្រដមានកម្រិតទាប់
ខ. ទំនើប
• អន្ដរភាពសាស្រ្ដត្រូវបានបញ្ចប់នៅពេលដែលមានចំនួនប្រជាជនមានលំនឹង លទ្ធភាពបង្កកំណើតរបស់ស្រ្ដីទាប (ពីរនាក់ឬទាបជាងនេះ) មរណប្រមាណលែងបន្ដថយចុះទៀត ។

កំណើនប្រជាជនពិភពលោកមានដំណើរវិវត្តន៍យ៉ាងខ្លាំងក្លា ដោយសារតំហយចុះយ៉ាងរហ៍សនៃមរណៈប្រមាណនៅកន្លែងផ្សេងៗ ទៀតនៃពិភពលោក ។